Column bridge – Simon Kroes

Alle begin is moeilijk

De huisarts keek bedenkelijk, toen ik, ruim vijftig jaar geleden, de spreekkamer in hobbelde met de zoveelste sportblessure. Hij bekeek de dikke enkel en de behoorlijk opgezwollen knie en zette me voor tenminste een week thuis, rust met één been gestrekt en gaf het dringend advies eindelijk met dat sporten te stoppen.

Na vier dagen verveling op de bank kwam de buurman langs; hij kwam mij ophalen voor een kaartspel. Ze waren nu met z’n drieën, maar om te kunnen bridgen (wat? bridgen?) hadden ze een vierde man nodig. Dat moest ik zijn. Om mijn verweer dat ik niets van bridge afwist, moest hij lachen. Twee van de anderen ook niet, maar één wel en die was zeer gedreven om de kennis van het bridgespel te verspreiden. Een man met een missie. Er werd ook gewerkt aan de oprichting van een vereniging, dus ik kon mooi meedoen. Ik was al lid van een bridgevereniging voor ik er überhaupt iets van kende en snapte.

Die middag was het begin van een lange bridge carrière.

Alles wat ik van bridge moest weten, stond op één volgeschreven A4-tje.

De volgorde van de kleuren en de kaarten, het bieden, uit- en tegenspelen, de puntentelling en de scores.  Gewapend met het vel papier ging ik de bridgearena in.

Het was de tijd zonder biedboxen en de intonatie van de stem sprak een hartig woordje mee; regelmatig was dan ook te horen: één SA/een sansje, één harten/een hartje. Die folklore verdween met de biedboxen; het bieden werd een stuk eerlijker.

Na verloop van tijd ging ik de tekortkomingen van het A4-tje inzien. Ik maakte op enig moment zeven klaveren met een aas buiten boord. Mooie score, maar slecht geboden. Dat moest beter. Winnen is leuk, maar in geoliede samenspraak met je partner een sluitende bieding of een passende verdediging op tafel leggen geeft pas echt voldoening.

Op zoek naar meer kennis, maar waar was die te vinden?

In boeken natuurlijk, dus studeren.

Het ging via Culbertson, Acol, Precisie, maar het bleef zoeken naar meer samenhang.

De boekjes ‘Van start tot finish’ van Cees Sint brachten uiteindelijk uitkomst. De opbouw van een systeem werd erdoor mogelijk. Later vervangen door de theorie van Berry Westra, die mij beter paste.

Conventies kwamen en gingen (de populaire Muiderberg, die zowat iedereen ging spelen, vond ik een nul-komma-nul conventie; ik heb hem nooit willen gebruiken). Na het nodige experimenteren kwam ik tot de conclusie dat voor vierentwintig of achtenveertig spellen per week geen uitgebreide lijst met conventies nodig was. De meeste werden geschrapt; enkele, die echt nut hebben, bleven over.

Spelinzicht is belangrijk. Sommigen hebben dat van nature, dat zijn de toppers. Anderen, zoals ik, moeten het hebben van ervaring, verkregen door heel veel spelen.

Ik heb gebridged met levenspartners en anderen. In de loop van de ruim vijftig jaar, die mijn bridge carrière omvat, heb ik veel partners tegenover mij gehad. Heel boeiend, want ze waren allemaal verschillend; het heeft mij flexibiliteit aan tafel geleerd.

Ik heb gespeeld op verenigingen, in de districts-competities, waar de hoofdklasse viertallen mijn top bleek te zijn. Het weekend-bridge heeft mij naar alle hoeken van Nederland gevoerd en heeft mij, al fietsend en wandelend, Nederland echt leren kennen. Vijftig jaar bridge, het heeft mij veel plezier en een tweede levenspartner gebracht.

Helaas heeft het corona-virus nu behoorlijk roet in het bridge-eten gegooid. Het stepbridge, best leuk, is een aardige vervanging, maar het blijft surrogaat voor het levende bridge aan tafel. Ik blijf hopen op een spoedige terugkeer aan tafel…

Simon Kroes