Column bridge – Jan Preenen (1)

Jan Preenen heeft 22 jaar geleden bridgen geleerd. In enkele columns legt hij uit welke hindernissen hij allemaal moest overwinnen voordat hij verslaafd raakte aan het spelletje. Deze columns staan ook in het Seniorenmagazine. Vandaag de eerste aflevering. Uiteraard kunnen andere leden hun ervaringen ook op papier zetten. Het is een leuke manier om elkaar in deze coronatijd van afstand beter te leren kennen.

Huwelijkse voorwaarde

Bridgen was voor mij altijd een brug te ver. Sterker. Ik wist lange tijd niet eens dat er zo’n brug was.
Ik was opgevoed met klaverjassen, eenentwintigen, jokeren, hartenjagen. Ik heb het nog steeds over kaarten. Zwikken, pesten. Dat laatste in alle mogelijke vormen. Dat dan weer wel.

Tot ik Ria leerde kennen. Al 21 jaar mijn vrouw. Iemand die bridgend is geboren. Bij wijze van spreken. Zij speelde het spelletje al vanaf haar zeventiende en nam me mee in een heel andere wereld. Een milieu, dat me aanvankelijk tegen stond. Elitair, kouwe kak, hoogdravendheid, geaffecteerdheid. Iets voor oudere mensen. Types die zich verheven voelden boven het plebs, dat zich met simpele dingen bezig hield. Zoals klaverjassen.
Zo’n ‘simpel’ iemand was ik. Aan vooroordelen geen gebrek. Niet wetend dat ik er later en nu nog steeds zoveel plezier aan zou beleven. Voor de grap zeg ik nu wel eens dat het bridgen een huwelijkse voorwaarde was waaraan ik heb moeten voldoen.

,,Zal ik jullie leren wat bridgen is?”, vroeg Ria mij, twee familieleden en een vriend. Ach, als je dat zo graag wilt, waarom niet? Voor we het wisten, zaten we weer in de schoolbank met juffrouw Ria voor ons. Uitleggend wat de waarde is van de kaarten. 13 kaarten in plaats van 8 bij klaverjassen. Dat je moet bieden, slagen moet maken en dat je met een partner in plaats van een maat te maken krijgt. Dat je daardoor van een paar kunt spreken. Wanneer je wel of niet kan spelen, of juist moet tegenspelen.

Mijn hersenen werden zwaar op de proef gesteld. Tot dan toe had ik drie hersenschuddingen gehad. De eerste keer toen ik voor het ouderlijk huis van een hek viel. De tweede toen op de lagere school een klasgenoot een hard voorwerp van de ene naar de andere kant van het duinpad wilde gooien en daar toevallig mijn hoofd tussen zat. De trilogie werd voltooid tijdens het verspringen als voorbereiding op een zomerkamp en ik keihard onderuit ging.
Maar nooit duizelde het me zoals tijdens dit bridgen. Alsof mijn hersenen pas echt goed door elkaar werden geschud en niet meer wisten waar ze zich oorspronkelijk bevonden. En dat terwijl ik me nog zo voorhield dat ik toch eerder had gekaart en ook het een en ander wist van schaken. Enerzijds zou ik dus kaartgevoel moeten hebben. Anderzijds wist ik toch hoe je vooruit moest kijken. Combinaties kon bedenken, zoals bij schaken.

Nou vergeet het maar. Om het nog wat ingewikkelder te maken, werd Sans geȉntroduceerd. Welkom aan tafel dacht ik nog. Maar het betekent dat er ook zonder troef wordt gespeeld. En vervolgens kwamen de conventies. Afspraken dus. Zoals Stayman. Gelukkig voor mij werden ook mijn medecursisten op de proef gesteld. Raakten ook zij van de kaart. En werden we gezamenlijk weer terug geslingerd naar het niveau van tieners. Met alle flauwigheden die daarbij hoorden. Zoals ‘Stegeman, daar houd ik van’ als het over Stayman ging.

Erg irritant als je les geeft, maar voor ons was het een uitlaatklep. ,,Kan het niet wat serieuzer?”, kregen we dan te horen van Ria die zich in gezelschap moet hebben gewaand van een stel analfabeten. In die periode konden we ons nog lang niet voorstellen dat we niet alleen huwelijks-, maar ook bridgepartners zou worden.

Reageren? jan.preenen@casema.nl