Column bridge – Jan Preenen (2)

Jan Preenen heeft 22 jaar geleden bridgen geleerd van zijn vrouw Ria. In het vorige magazine heeft hij beschreven hoe die lessen verliepen. In deel 2 legt hij uit dat het gepaard ging met vallen en opstaan.

Buikpijn

Nauwelijks vier maanden had ik les gehad, of ik kwam met het ‘onzinnige’ voorstel om samen op bridgevakantie te gaan. In het bridgeblad van mijn vrouw had ik een fantastische aanbieding gezien. Bridgen op Lanzarote. Een van de Canarische eilanden. Vulkanisch. Schitterende foto’s van het onderwaterleven in zee en het appartementencomplex. Nog geen vijfhonderd meter van het strand. Vier zwembaden. Heerlijke temperaturen. Zowel op het land, als in de zee. Zalig snorkelen, beachballen, zwemmen, zonnen, bruinen. Nou ja, bruinen. Ria wordt in het licht van de maan bruiner dan ik ooit in de zon zal worden. Maar dat terzijde.

Of ik me wel realiseerde waar ik aan begon, vroeg Ria me. Ik kon amper mijn dertien kaarten goed vasthouden. Laat staan dat ik ermee zou kunnen spelen. Het zou beter zijn als ik nog een jaartje zou wachten. Mijn oostindische dovemansoren registreerden evenwel geen enkele waarschuwing. Mijn besluit stond vast. Zo’n aanbod, mooier dan welk bod ook aan de bridgetafel, kun je toch niet afslaan.

En dus werd onze vakantiebestemming het sprookjesachtige landschap waar wereldberoemde acteurs en actrices als Anthony Quinn, Omar Shariff en Ursula Andress zich hebben laten filmen. En nu ik dus. Alleen niet met de bedoeling om vervolgens ook in de bioscoop te worden bekeken. Het thuis ook van César Manrique. Kunstschilder, beeldhouwer, architect, bouwadviseur. Hij heeft er voor gezorgd dat er geen hoogbouw werd gepleegd en dat alles in evenwicht met de natuur bleef.

Of ik in dat beeld paste, weet ik niet. In elk geval voelde ik me er ook thuis. Aanvankelijk dan. In een ligstoel op het strand vulde ik mijn bescheiden praktijkkennis aan met theorie uit het boekje. Van Start tot Finish. Van Cees Sint en Ton Schipperheyn. Me nog niet realiserend dat ik later aan tafel een valse start zou maken en dat de eindstreep wel erg ver lag. Ik maakte kennis met meneer De Kaart (niet verzonnen) uit Vlissingen, die bijna steil achterover viel toen hij hoorde dat ik als beginneling met zo’n ervaren bridgevrouw zou gaan spelen. ,,Dat zou ik nooit doen, me ondergeschikt maken aan een vrouw.” Ik dus wel, zei ik stoer.

Eenmaal aan tafel liet ik me echter al snel in de kaart kijken. Gepiepeld werd ik. Gekleineerd. Met satanisch genoegen werd ik uitgespeeld. Alsof een van de vulkanen op Lanzarote weer tot uitbarsting was gekomen en het lava over me heen spoelde. Gelukkig was Ria er als mijn partner nog om me regelmatig de uitgang in het doolhof te wijzen en de spellen zoveel mogelijk naar zich toe te trekken. Die geestelijke en lichamelijke bijstand kon echter niet verhinderen dat ik overdag buikpijn had. Het ontbrak er nog aan dat Ria me herinnerde aan de waarschuwingen die ze me vooraf had gegeven.

Pas aan een andere tafel voelde ik me enigszins op mijn gemak. De eettafel in een van de vele restaurants. Met een ober kon ik me me uitleven in een van mijn hobby’s: het Spaans. De rollen waren volledig omgedraaid. Ik was in mijn element, Ria was het spoor bijster. ,,Kun je niet gewoon Engels praten? Dan kan ik het ook volgen.” Eindelijk kon ik een slag binnenhalen: ,,Nou ervaar je hoe ik me aan de bridgetafel voel.”

Reageren? jan.preenen@casema.nl